Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ διαμορφώθηκαν δύο τάσεις στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας. Η πρώτη, της οποίας εκφραστής ήταν ο Γέλτσιν, επεδίωκε την στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ, ώστε να μπορέσει η Ρωσία να διατηρηθεί στο προσκήνιο ως υπερδύναμη, εκμεταλλευομένη το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Η τάση αυτή απομυθοποιήθηκε πολύ γρήγορα. Η οικονομική κατάρρευση της χώρας και οι ταπεινώσεις που υπέστη σε θέματα που εναντιώνονταν στις ΗΠΑ, όπως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, διέλυσαν όλες τις αυταπάτες.
Μετά την αποτυχία της πρώτης τάσης, έκανε την εμφάνισή της μια νέα, της οποίας εκφραστής ήταν ο τέως Πρωθυπουργός Πριμακώφ. Κεντρική της ιδέα ήταν η σύναψη συμμαχιών με όσες χώρες συμμερίζονταν τα συμφέροντα της Ρωσίας εναντίον της Αμερικής, ώστε να δημιουργηθούν αντίβαρα στην Αμερικανική παντοκρατορία. Με αυτό το σκεφτικό συνήφθησαν «το Συμφωνητικό της Σαγκάης», με τη συμμετοχή της Κίνας και άλλων κρατών της Κεντρικής Ασίας και η «Ενεργειακή Συμφωνία με την ΕΕ».
Δημιουργήθηκε επίσης νέο κοινό μέτωπο Ρωσίας, Γαλλίας και Γερμανίας εναντίον των ΗΠΑ, για τον πόλεμο στο Ιράκ. Τα αποτελέσματα και αυτής της πολιτικής ήταν πενιχρά και έτσι οι Ρώσοι συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορεί αυτή να αποτελέσει τον κύριο άξονα της στρατηγικής τους, γιατί τόσο η Κίνα, όσο και οι μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες έχουν τελείως διαφορετικούς στόχους. Άλλωστε και η Γερμανία επιθυμεί την γεωστρατηγική απομόνωση της Ρωσίας για να μην επεκταθεί προς την Μεσόγειο.
Ο Πούτιν αντελήφθη ότι οι παραπάνω τάσεις δεν εξυπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας και γι΄αυτό διεμόρφωσε μια νέα πιο ρεαλιστική εξωτερική πολιτική. Στόχος της δε είναι ο προσεταιρισμός των χωρών του εγγύς περιβάλλοντος,αποφεύγοντας τους μεγαλοϊδεατισμούς…
Πιστεύω ότι αυτή η πολιτική του Πούτιν, θα φέρει κάποια στιγμή την Ρωσία και πάλι στο προσκήνιο των διεθνών εξελίξεων, αν δεν την έχει φέρει ήδη…
Φόρουμ 
