ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ...ΑΣ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Όπως η μεγάλη στιγμή της βροχής είναι η Πηγή,
το Ποτάμι και η Θάλασσα, η μεγάλη στιγμή της
Τέχνης, που πέφτει κι αυτή σαν τη βροχή πάνω
στους ανθρώπους, είναι όταν γεννιέται μέσα στον
άνθρωπο μια Πηγή, ένα Ποτάμι, μια Θάλασσα...
Όταν λοιπόν βλέπουμε μια σταγόνα ή ένα στίχο,
ένα τραγούδι, ας έχουμε βαθιά στο νου μας τη θάλασσα...

Μίκης Θεοδωράκης
Αθήνα, 1999
Από το βιβλίο του "Να μαγευτώ και να Μεθύσω"

Αλλάξαν οι εποχές φίλε μου και δυστυχώς οι εποχές που εμείς μεγαλώσαμε έχουν δοθεί αντιπαροχή.
Κουλτούρα πλέον είναι ότι αποτελεί προέκταση του εαυτού του καθενός.
Εικόνες από εποχές που ποτέ δεν έζησε είναι το αντίπαλο δέος για αυτό που σήμερα η νέα γενιά ονομάζει διασκέδαση.
Όχι ότι η προηγούμενη γενιά έκανε κάτι το φοβερό..πολλές φορές και αυτή πνίγηκε μέσα στον εμετό της. Αλλά στο φινάλε...την έβρισκε με ότι έκανε.
Σήμερα άραγε;;;

Admin έγραψε:

Μουσική...Πίσω στα εφηβικά μου χρόνια,ακούω Doors,Lou Reed,Stones,Σιδηρόπουλο,τον ανένταχτο τότε Βασίλη .Τελετάρχες επί σκηνής.Τα τραγούδια τους να καταγράφουν εφιάλτες,που γίνονται και δικοί μου προσωπικοί.
Ηταν το ρόκ εν ρόλ που έρρεε στις φλέβες μου.Τραγούδια με ζωντανούς στίχους, χωρίς να λένε τίποτα.Η ύπουλη αυτή παγίδα της φλυαρίας.Και όταν οι στίχοι έπεφταν στο κενό,βαρύγδουπα φτιαγμένοι,να υποτάσσομαι στην μελωδία.Ωμή και συνάμε διαυγής.Ελικρινής.
Οι παλίοι μου φίλοι,να αναρωτιούνται για μένα τον Νικολάκη αν ήμουν ένας ακόμη ροκάς ή έψαχνα απλά να ξεγυμνώσω τις μουσικές μου έλξεις.Τίποτα από τα δύο.
Το μόνο που προσδοκούσα από την μουσική,ήταν να πηγάζει ακέραια,μεστή.Μισούσα το φτιαχτό ,δεν άντεχα την επιτήδευση της.
Δεν βάζω την μουσική σε κατηγορίες. Ακολουθώ το δόγμα "οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν και ο Πήτερ Χάμιλ διπλοπενιές.Ο τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα και τα νταούλια να παίζουν Γιές...".
Με την μουσική ,πιάνεις νοήματα,καταγράφεις πίκρες μέσα από την βραχνάδα της φωνής του ροκά που γαζώνει στην σκηνή,σαν τον Jagger..
Σχέση ερωτίκη,εσύ και η μουσική..σχέση που δεν θα καταντήσει,όσο κι αν μας το πασσάρουν καθημερινά,εμπορική.Εσύ και η μουσική...ανζητήσεις,πάθη...
Μεγάλωσα πλέον,από Νικολάκης έγινα Νίκος.Ομως ,έψαξα μέσα από τα μπάσσα,τον σκληρό ήχο,που σίγαζε τις ανύπαρκτες λέξεις.Μου λέιπει το ρόκ των ερειπιών και όχι το ερείπιο ρόκ.Ενα ρόκ που δεν θα το μάντρωνε τίποτα.Καμιά δισκογραφική χούντα.Κανένα καλογυαλισμένο αγαλματίδιο Αρίων..
Δεν θέλω προσεγμένες ,μεγάλες παραγωγές με ετικέτες επωνύμων. Θέλω,το ρόκ της επιβίωσης,κακές ηχογραφήσεις να με καταθλίβουν,αφρόντιστες εκτελέσεις.Μουσική ατόφια θέλω,μια μουσική εκτόνωσης και όχι μια μουσική υποταγής.
Μουσική για να διώχνω από μέσα μου τις απογοητεύσεις μου ,την προσωπική μου απόγνωση ώς Νίκος,την μανία και την ανία μου.Να πασχίζω να βρώ νόημα,να καταποντίζομαι και μέσα απο την μουσική να ξαναζωντανεύω. Να γίνω και πάλι Νικολάκης της εφηβειάς και να αφήνω που και που στην άκρη τον Νίκο της ωριμότητας. Αυτή την μουσική θέλω.Και αν η ζωή μου αποτελεί ένα μακρόσυρτο σόλο ηλεκτρικής κιθάρας..κι αν ακροβατώ πάνω στο τεντωμένο σχοινί αυτής της μυσταγωγίας,δεν με νοιάζει.
Ξέρω πια,ότι όταν τελειώνει η μουσική ,μένω μόνος επειδή αντιτάσσομαι στην στρατευμένη μουσική που μου προσφέρουν οι πίστες και τα μπουζουκομάγαζα. Επειδή είμαι ενάντια στην τυποποίηση της μουσικής.Ενάντια στην άπνια των μελωδιών της. Το προτιμώ. Προτιμώ να ...ανεμολογώ..να είμαι ρόκ και ας με φοβάσαι...

+++
...Πολύ σύμφωνη με βρίσκεις
αυτό.